Begin mei werden
we onverwacht opgebeld door oudste: “m'n huurcontract is opgezegd.”
Over de reden
wil ik hier niet al te veel uitweiden. Ik houd het erop dat er een
cultuurverschil was. Een cultuurverschil waardoor langzamerhand over en weer kleine
ergernissen waren ontstaan. Ergernissen, die een onbenullig conflict lieten
ontsporen tot een serieus incident. Na de opzegging van het contract liep de
stress aan beide kanten op. Langzamerhand werd de sfeer (in onze beleving)
grimmig.
Oudste was meteen
na deze aanzegging op zoek gegaan naar een andere kamer en kreeg drukke weken
met hospiteren. Met overal natuurlijk de vraag: “Waarom wil je verhuizen als je
al een kamer hebt?” Na twee weken reageren en hospiteren en de reacties
afwachten had hij beet. Er werd een concept huurcontract verzonden en hij moest
maar zeggen of hij ons er zich in kon vinden. De kamer was wat duurder dan de oude
kamer, maar wel groter.
Een probleem was
wel dat deze kamer voor minstens 1 jaar verhuurd werd. De propedeuse moest nog
gehaald worden. Door de stress was er sowieso twee weken lang van studeren
weinig gekomen. En geen propedeuse betekend geen positief studie advies. En
geen stufie.
Maar goed,
soms moet je iets wagen in het leven en de toekomst blijft altijd ongewis. Er
moest iets gebeuren. Ik besloot de huurder te bellen en het probleem voor te
leggen. We kregen een voorstel met een ontsnappingsclausule. Eén juli zou de
kamer vrij komen. Dat was over vijf weken. In de oude woning verslechterde de
sfeer met de dag. Maar met een beetje lobbyen en stille diplomatie verschoof de
datum van de nieuwe kamer ook steeds
naar voren. Eerst was het 15 juni, want de huurder wilde er snel uit. Een paar
dagen later was het al 4 juni, want dan had huurder de meubels er uit gehaald. Waarop wij met een
voorstel kwamen om de meubels over te nemen. Zo werd het 1 juni. Op 23 mei hadden we mail
contact over overname van de inboedel,
op 24 mei kregen we de vraagprijs door. Ik besloot om alles, ongezien over te
nemen, vroeg het rekening nummer, betaalde en informeerde de ver-huurder. Want
ondertussen vonden wij de situatie in de oude huurkamer echt bedreigend worden. ( ik werd zelf gebeld en hoorde over een gesprek "met een kleerkast" en over dreiging om alles op straat te zettten) Maar ‘s-avonds om elf uur kreeg ik een berichtje; “Morgenavond om 6 uur
contract tekenen en de sleutel ophalen.”
Jaap was die
middag al om 1 uur vrij en om drie uur reden we er naar toe. Ondertussen had
oudste al van alles in tassen en zakken ingepakt. Om vijf uur arriveerden we op
die kamer. We gooiden zoveel mogelijk spullen achterin en reden naar de nieuwe
kamer. Heel benieuwd hoe dat zou zijn daar...
Er stond een
badkamer raampje open terwijl er niemand thuis was. Iets wat in het vorig huis
absoluut verboden was. Eenmaal binnen wilden we onze schoenen uit doen. Dit omdat het in het vorige huis streng verboden
was om op schoenen verder dan de gang te komen. Maar dat was hier “helemaal niet nodig”. Hoopvol. Op de plint van de trap zag ik een geruststellend
laagje stof liggen. Het contract werd getekend. Blij reden we weer naar huis.
Ik drink
zelden alcohol, maar toen nam ik een glaasje.
Restte nog het
schoonmaken van de kamer en de overdracht.
Ik besloot dat
ik die kamer zou schoonmaken. Er was door alle stress al te veel tijd verloren
gegaan die aan de studie besteed had kunnen worden. Ouderlijke bemoeizorg? Of samen prioritieten stellen en doelbewust bezig
zijn? Het zou die dag ongeveer 35 graden worden, maar klaar is klaar. Ik ging
aan de slag met de stofzuiger, ook onder het bed en de matras. Daarna alles
door een fris sopje. Op de muren zaten
een heleboel vlekken. Die zaten er al toen we er in trokken, maar ik besloot er
toch wat Cif en zweet aan te verspillen.
Anders wordt er voor je het weet een schilderbeurt van je borg
afgetrokken. Pfff het werd steeds warmer onder dat schuine dak... De gedachte
kwam in me op dat het toch allemaal zinloos was. Ik had gezien dat er een klein
scheurtje n de matras-tijk zat en een barst in de latten-bodem. Het zou wel op betalen uitlopen.
Twee dagen
later konden we de overdracht afhandelen. Ik mee. Bemiddelen is tenslotte m’n
vak. Spannend, vanwege dat scheurtje natuurlijk.
Helaas,
helaas. De werkelijkheid was veel erger dan ik van te voren had kunnen bedenken.
Het kantelraam + rolluik was kapot. Huisbaas en huurder hadden een
meningsverschil over het tijdstip waarop dit was ontstaan en over de
instructies die bij de intake waren gegeven. Maar het was kapot, dat kon
niemand ontkennen. Er zou een dak-specialist worden ingeschakeld en we zouden
er nog van horen... Die week googelde ik mismoedig de prijzen van nieuwe
kantelramen en rolluiken. Dat zou een flinke klap geven en dan moet zoiets
natuurlijk ook nog geïnstalleerd worden.
Geen borg
terug (drie maanden huur) maar dokken...
L L
Wat denk je?
Na twee maanden kregen we bericht;
“reparatiekosten raam 80 eurietjes.” Eind goed al goed, feestje, en van zulke
ervaringen krijgt de jeugd levenswijsheid!
