Omdat ik de laatste tijd nog al
eens brood bak en er ook steeds vaker cake en koekjes uit mijn oven worden
getoverd, wilde ik een andere wegschaal. De weegschaal die ik nu heb hangt aan
de muur in de keuken. Boven een plank met bussen en stopflessen. Onder die
plank staan twee prullenbakken. Eén voor gewoon en één voor plastic afval. Wanneer
je daarboven meel afweegt, mors je altijd wat op de plank en het meel stuift ook
over de prullenbakken (en er achter).
Ik wilde een tafelweegschaal.
Dan kun je gemakkelijk het meel in de kom doen, en als je al wat morst is het
eenvoudig op te poetsen. Het deeg kneed ik altijd al aan tafel, dus de tafel
poetsen als het brood in de oven zit moet toch. Zo’n weegschaal leek me een
leuk verjaardagscadeau. En misschien was
zo’n weegschaal ook wel goedkoop op de kop te tikken, via marktplaats of
prikbord. Het leek me typisch een product wat bij veel mensen ongebruikt in een
keukenkastje staat.
Maar toen ik afgelopen week deeg
stond te kneden viel mijn oog op de maatbeker waar ik het water altijd in
afmeet. Net zo één als mijn moeder vroeger had. In die maatbeker kun je ook
meel en suiker afmeten. Natuurlijk! Vroeger hadden mensen helemaal geen
weegschaal in de keuken en al helemaal geen elektronische. Dit is een veel betere
oplossing. Geen extra apparaat wat maar in de weg staat als je het niet
gebruikt. Gewoon gebruiken wat je al hebt. Je hebt alles al.
Even dacht ik dat de weegschaal
boven de plank dan ook wel weg kon, maar nee, ik weeg daar bijna iedere dag de
aardappelen in af. Ik vraag me af hoe mijn moeder dat deed. Wist ze op het
zicht wanneer er genoeg aardappels geschild waren? Of deed ze ook maar wat en
ging wat er over was naar de kippen? Ik kan het helaas niet meer vragen.
Nu nog één keer meel afwegen en
controleren of die maatbeker klopt. En dan heerlijk ouderwets aan de slag. Met
mijn kookwerker die op een veer werkt, mijn batterij loze maatbeker en mijn
oude keuken, waarvan een kopie in het openluchtmuseum
staat, (echt waar en dat vonden we tien jaar geleden al grappig) voel ik me dan
(eventjes) een negentiende-eeuws keukenmeisje.
Zoiets als in Downton Abbey. Alleen het leuke schortje en jurkje ontbreekt
er nog aan. Maar misschien krijg ik DAT dan
wel voor mijn verjaardag. J
