woensdag 28 maart 2018

Olie en Ongemakkelijkheid


Olie en Ongemakkelijkheid.

foto internet

In de lente, als de natuur op zijn mooist is, en de tuin bijna volmaakt, ervaar ik het contrast tussen natuur en leed of onrecht het meest.  Het contrast kan haast niet groter zijn. En in het heldere licht is onrecht en leed op zijn lelijkst.
Dat is nie fijn. Ik wil de dakloze krantenverkoper bij de supermarkt niet zien. Ik probeer langs hem heen te kijken. Het lukt me niet natuurlijk, hij is slimmer dan ik. Uit ongemak geef ’m vijf euro. Dat maakt het er niet beter op, ik voel me nu nog ongemakkelijker! Waarom laat ik m niet gewoon in zijn waarde door een eerlijke prijs te betalen? Ik wil niet in een rol van weldoener geduwd worden, maar hoe meer ik dat niet wil hoe minder dat me lukt.. Ik wil dat dakloosheid niet bestaat! Het past niet bij een mooie wereld. Maar het is er wel en ik kan het niet oplossen.
Machteloosheid. Machteloosheid  is soms een moeilijke emotie om toe te laten. Ik vermoed  dat ik daarin niet de enige ben. Daarom roepen we “komt goed” als iemand pech heeft. Of we weten wel een oplossing.  Maar soms weet je gewoon dat iets niet meer goed komt.  En dat het onvermijdelijk is.
In een van de eerste vijf weken na  het begin van de lente word volgens traditie in de kerk het verhaal van de zalving met nardusolie gelezen. Een kruik met krankzinnig dure olie wordt boven iemand leeggegoten. Waarom? Ook dit verhaal gaat niet goed aflopen. Dat is onvermijdelijk en iedereen weet het.
(Even ter vergelijking: iemand als Martin Luther King wist heus wel dat hij beter een ander beroep kon nemen als hij oud wilde worden. Maar hij kon dat toch niet.)
De bijrol-spelers in dit verhaal willen er niet aan. Ze willen het niet zien of horen. Nu  kunnen we onze oren en ogen sluiten voor ongemakkelijkheid. Maar de reuk, een zintuig wat direct verbonden is met ons limbisch systeem, het deel van de hersenen waar emoties wonen, kunnen we niet zo gemakkelijk uitschakelen. Geur komt overal. Nardus is de geur van liefde en van rouw. Er is hier iemand die niet ontkend dat het niet goed gaat en die de anderen wakker wil schudden. Dat wordt haar niet in dank afgenomen, ze wordt aangevallen met rationalisaties en oplossingsgericht denken. (“Wat kost dat wel niet zo’n fles?”) (heel wat meer dan vijf euro.)
In dit verhaal krijgt mijn eigen ongemakkelijkheid een plaats. Ze  wordt be-noem-d in plaats van ontkent of weggeduwd. Ik vind dat mooi. Het neemt mijn ongemakkelijkheid niet helemaal weg maar maakt het wel beter hanteerbaar. Zodat ik er wat mee kan doen.
Tegelijk is dit verhaal een oproep en inspiratie. Een oproep om niet weg te lopen voor machteloosheid maar het in de ogen te kijken.  Om er bij te blijven met stilte en schijnbaar absurd nutteloos handelen.
En om eens  na te denken over de vraag: “Wanneer voelde ik me  machteloos of ongemakkelijk?”

5 opmerkingen:

  1. Wat mooi beschreven. Dat gevoel kan ik hebben als er een laag ongerepte sneeuw ligt. Zo mooi. Maar ik weet dan, dat eronder van alles ligt.Het is er beiden.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja... soms is het zo mooi dat ik er weemoedig van kan worden. als het er maar allebei mag zijn. doen wat je kan izerina, zonder weemoedig te worden.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat heb je dat mooi verwoord en zoals ik dat noem een mooie doordenker. Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi geschreven... sommige dingen kan je niet veranderen maar het is altijd beter om positief te zijn dan negatief...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja.. en acceptatie geeft weer ruimte om te doen wat wel mogelijk is...

      Verwijderen