vrijdag 5 oktober 2018

slap


Hoe lastig dat is om de kat in de reismand te krijgen. Alleen lukt het niet.  Maar zelfs met z’n twee is het een hele klus. Ze weet zich altijd zo te houden dat ze niet door het gat kan. Dat doet me denken aan vroeger, wanneer de kids ze niet naar bed wilden en ik wel wilde dat ze naar bed gingen. Met opgetrokken knietjes, en slappe omhoog geheven armpjes waren ze dan niet te tillen zo zwaar. Best knap.

Maar goed, we kregen het voor elkaar en stapten in de auto. Van de achterbank klonk verontrustend gemiauw en gekrabd aan het deurtje. Of ze ook weet dat we haar niet voor de gezelligheid meenemen. Maar in de wachtkamer is ze muisstil. Ik vermoed dat ze hoopt dat we haar vergeten. Wat natuurlijk niet gebeurt.  In de spreekkamer hebben we een omgekeerd probleem. Nu wil ze niet uit de mand.  Ongelooflijk hoe iemand zich vast kan houden aan een gladde plastic binnenkant!  Natuurlijk wint de D.A. het en eenmaal op de behandeltafel geeft ze zich vrijwillig gewonnen. Nog even een bloedstollende kreet als ze d’r prikje krijgt. En dan loopt ze met opgeheven hoofd, alsof er niets gebeurt is, zelf de reismand weer in.  

We gaan weer naar huis. Met een grote zak dieetvoer. Omdat ze zo veel haar verliest.  Thuisgekomen rent ze de trap op om ergens onder een bed haar nederlaag te verwerken. Pas na een uurtje komt ze naar beneden om het nieuwe dure blikje kattenvoer te proeven. Ze vind het maar een beetje lekker. Toch krijgt ze voorlopig niets anders. Maar dat weet ze gelukkig nog niet.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten