tuinconflict en een kadootje.

Een paar weken  geleden had ik vier vriendinnen uit Amsterdam te gast. Het was gezellig om weer eens samen bij te kletsen. Iedereen had iets lekkers voor het eten gemaakt en meegenomen.  Zo hadden we heerlijke griesmeelcake, verrukkelijke pastasalade, linzensoep en fruit.

Mmmm! Prima, ze mogen vaker komen.

En niet alleen voor het eten.

Heet leukst was namelijk dat ik door hun bezoek m’n eigen omgeving weer heel anders ben gaan zien.

Dat begon al toen we met z’n allen naar het strand reden. De Amsterdammers waren diep onder de indruk van alleen al de tocht er naar toe: “Wat een mooie weg en wat is het hier rustig en stil.” (Gewoon over Grijpskerke.) En:  “Wat een heerlijk bos, en een prachtig kasteel! (West-Hove).

Ja, we wonen hier mooi in Zeeland, ik weet het,  maar het went kennelijk.

De mooiste perspectiefwisseling kreeg ik echter toen we weer bij mij thuis in de achtertuin aan de maaltijd zaten.

Hoewel we de tuin ooit aangeschaft hebben als een plek voor de kinderen om lekker in kunnen ravotten en voor ons zelf om fijn in te  kunnen zitten, was ik dat in de loop van de tijd een beetje vergeten. Mijn Über-ich was namelijk in conflict met de staat van het  onderhoud. Ik zag alleen nog maar wat er allemaal moest gebeuren.

Het onkruid, het (alweer) pierige gazon, de kapotte schutting, en de ook dit jaar weer vergeten snoeibeurt van de bessen en de hibiscus.

Maar De Amsterdammers zagen het allemaal heel anders.

Ze prezen het zitten in de zon, de vogels, de stilte en de weelderige groene omgeving. “En wist ik wel hoe nuttig de on-gesnoeide klimop was voor de bijen en de vogels?”  “Hoeveel insecten er op Robbertskruid en ander onkruid af komen?” “Dit was  gewoon een tuin was met biodiversiteit!”

Hun kijk herinnerde er mij weer aan wat werkelijk belangrijk is:

 Genieten en samen delen.

 Dank daarvoor meiden!

Ondertussen heb ik toch het onderhoud weer opgepakt. Want het blijft hier wel Zeeuwse klei ee? Als je niks doet staat er over tien jaar een bos en dat hoeft nou ook weer niet. De schutting is gesnoeid, het gras tussen de tegels verwijderd, graskantjes afgestoken, gazon opnieuw bemest, onkruid gewied, en de oude bloemen van de hortensia’s weggeknipt. De bessenstruik is  een beetje opgebonden en voorzien van een vogelnet.

Kortom, het kan er weer best mee door. Geen bloemenparadijsje maar gewoon:

Goed genoeg.