De bus naar Vlissingen.

De bus naar Vlissingen.

Jarenlang was ik een van de vele Middelburgers die van mening zijn dat ‘het beste van Vlissingen”, “de bus naar Middelburg” is. In mijn jonge jaren kwam ik er wel voor het uitgaansleven, maar daar bleef het bij. Tijdens dat uitgaan ben ik trouwens regelmatig  heftig verdwaald, omdat ik nu eenmaal geen richtingsgevoel had en heb. Een traumaatje wat ik inmiddels wel verwerkt heb hoor.

Jaren later, toen ik in een poging om mijn mening te herzien, er met de auto naar toe ging, stapte ik, nadat ik na veel zoeken een parkeerplek had gevonden, pontificaal in ‘iets’ van een hond. En toen  wist ik het zeker: “Vlissingen is niks voor mij”.

Maar een paar weken geleden waren we samen op de boulevard. Even uitwaaien. En toen gebeurde het. Ineens  sloeg het in: “Vlissingen is leuk!”

 In Vlissingen bestaat namelijk alles naast elkaar:

Schilderachtige oude huisjes naast betonnerige  nieuwbouw. Dat stoort hier niet maar versterkt juist elkaars schoonheid.

Deftige ouwe sjiek naast moderne prots. Best bijzonder.

Het haventje waar de loodsboten af en aan varen ligt op een steenworp afstand van het strand.

Lopend door de grootste winkelstraat sta je zonder erg ineens voor de dijk met daarachter de zee.

De vaargeul is hier zo dichtbij dat je de boten bijna aan kunt raken:

En wil je in Vlissingen creatief aan de slag met verf op de gevel van je huis, dan is dat kennelijk geen enkel probleem. Overal zie ik gevels in mooie kleuren. (Dat is in Middelburg wel eens anders..)

Daarom zijn we onlangs nog eens terug gegaan met een camera om mooie plaatjes te schieten.  Na afloop dronk ik koffie in een cafeetje op de hoek van Groenwoud/ Bellamypark.

Lang geleden zou dat een pilsje geweest zijn, maar niets blijft hetzelfde. Ook mijn mening is veranderd:

Het beste van Vlissingen?  Dat is voor mij nu “de bus er naar toe”!