Stemmetje

Stemmetje.

Negatieve stemmetjes, wie kent ze niet? Ik in ieder geval wel en ik denk velen met mij. Op de meest ongelegen momenten  vragen ze je aandacht. Ik doel hier op het stemmetje wat je aanklaagt, ook wel de innerlijke criticus genoemd. Hier in het bijzonder het stemmetje wat je aanklaagt over wat je hebt gedaan. Zij roept dingen als; je kunt ook helemaal niets! Wat heb je nu voor mekaar gebracht in het leven? Waarom reageerde je niet anders tijdens dat gesprek? En wat heb je toen een ongelooflijk stomme streek uitgehaald!

Er wordt nog al eens aangeraden om dat stemmetje tegengas te gaan geven. Bijvoorbeeld: “Ik mag toch zeker wel een fout maken?” “Ik hoef toch niet perse iets te doen in het leven?” “Ik doe toch ook van alles goed?”

Mijn ervaring is dat dit bij mij helemaal niet helpt. En ik ga proberen uit te leggen waarom niet.

Dat stemmetje, dat hoort bij mij. Ik ben het zelf. Ik ben niet alleen dit stemmetje, (er zijn er meer). En dit stemmetje is ontstaan door de stemmen van anderen. Maar, dat doet er niets aan af: Die stem ben ik. Er tegenin gaan betekent dat ik tegen mezelf inga. Door dat te doen krijg ik er een probleem bij. In ben dan met mezelf in conflict.

Ik kan proberen haar tot zwijgen brengen door afleiding, film, facebook, een wijntje of keihard werken. Maar op het moment dat ik even niets doe (omdat ik in bed lig bijvoorbeeld), neemt stemmetje zijn kans waar om zich luidkeels te laten horen. Stemmetje wil nu eenmaal, net als iedereen, gehoord en gezien worden. En daar ligt voor mij de sleutel om goed met stemmetje te leven.

Ik schreef hierboven al dat ik meer ben dan alleen stemmetje. Ik ben ook een “ik” dat handelt en spreekt.

Deze “ik” kan stemmetje de wind uit de zeilen nemen. Heel eenvoudig, door verantwoordelijkheid voor mijn daden op me te nemen.

Door eenvoudig te zeggen: “Ja ik heb dat gedaan en ik vind het nu stom maar ik loop er niet voor weg”. “Dat was toen en dit is nu.” Of: “Ja dit kan ik niet.”

Wie zelf de verantwoordelijkheid voor zijn daden op zich neemt kan niet meer door anderen worden aangeklaagd. Ik bedoel dit niet als een trucje uit angst om straf te ontlopen. Niet zoals ik wel eens doe als ik betrapt wordt op zonder licht rijden. (“Ja meneer agent, u hebt gelijk, meneer agent, het is heel gevaarlijk meneer agent, ik zal verder gaan lopen meneer agent.”) Dat is een toneelstuk, ik meen er niks van. Mijn stemmetje zeurt nooit over zonder licht rijden omdat ze wel weet dat ik daar zelf geen enkel probleem mee heb. Nee wat ik hier bedoel is een handeling waarbij ik niet zeg dat ik best fouten mag maken. - Dan blijf ik namelijk een beetje in een slachtofferrol zitten tegenover stemmetje. Ik ga in de verdediging. -

Maar een actieve daad waarbij ik mij het recht om fouten te maken toe-eigen.

Stemmetje zeurt immers alleen over zaken die ik zelf niet ok vindt. Dat geeft al aan dat ik het anders wil. Dat ik er van los wil komen. Of ik het anders kan, dat kan is punt twee, maar in zelfbeschuldiging en verdediging blijven hangen zal daar zeker niet bij helpen.

Wanneer ik bovenstaande gedaan heb kan ‘ik” stemmetje een aai over de bol geven en zeggen: “ik begrijp je, kom erbij zitten in de kring”. (Ik doel hier op de kring van alle deelpersoonlijkheden die samen ‘mij’ vormen). “Hier heb je koffie en wil je nog wat lekkers erbij misschien?”

Stemmetje voelt zich nu begrepen en zit weer wekenlang gezellig in de kring stilletjes te genieten. Blijft ze regelmatig terugkomen met nieuwe voorbeelden, en gaat ze dingen zeggen over wie ik ben in plaats van wat ik doe, dan wordt het tijd om eens uit te zoeken bij wie stemmetje haar ideeën heeft opgedaan. “Van wie ben jij er eentje?” Maar dat is iets voor een volgende keer. Deze post mag van een ander stemmetje (ik noem haar “de praktische”) niet te lang worden.