Klooster 2

Klooster 2

De community is een ander verhaal. Men wil met verschillende mensen, die mekaar niet hebben uitgezocht een gemeenschap vormen. Lijkt me niet makkelijk. Want al die mensen hebben hun eigen kwaliteiten, eigen-aardig-heden en onhebbelijkheden.

Daarom, en om de groepsdynamiek beetje in te tomen, zijn er een heleboel ongeschreven regels en gewoonten. En een druk programma van vieringen.

Vieringen waarin o.a. het mysterie ‘ik en de ander’ in beeld wordt gebracht. Een belangrijk onderdeel van de vieringen is de stilte. Geen stilte waarbij je in jezelf gekeerd bent. (niks mis mee.)

Maar een gezamenlijk stil zijn binnen het (geritualiseerde) gesprek tussen voorgangers en gemeente. Een stilte die de  ruimte tussen ik en de ander zichtbaar maakt.

Tijdens de maaltijden gaan de gesprekken op een informele manier door.

Maar pas op! Ook hier; strikt op tijd en uur. Als je niet oplet rammel je van de honger als je van tafel gaat.

Na het eten ruim je met z’n alle af en dek je, gezamenlijk, chaotisch, voor de volgende maaltijd. Tafelkleden worden dan, als ’t niet al te erg is, met een stoffertje schoongeveegd. (Tis een mannengemeenschap he, die vinden het al gauw goed genoeg, ik zou ze in de was gooien.)

Daarna heb je een paar uurtjes vrij of is het alweer tijd voor een rondleiding en  koffiedrinken. Je bent in dat klooster de godganse dag bijna geen moment alleen. Het is spiritualiteit waarbij je steeds hinderlijk door de ander wordt gestoord. Maar het werkt. Ik vond het een indrukwekkende ervaring. 

Door het voortdurende appel van  de gemeenschap verander ik van een ‘ik’ in een ‘jij’.

Transformatie? Als ik terug rij valt het me op dat alle huizen hun eigen voordeur hebben. Beschermt tegen weer en wind. Maar ook tegen de buren...