Weer stampotweer

Weer stamppot weer.

Iedereen hier in huis is dol op stamppot. Dus nu het zo ijzig koud is, nemen we het ervan. Gisteren aten we  sla-stamppot. Er bleef wat over. Vandaag stond er  stamppot boerenkool op het menu. Met als voorafje, (ja, ja Haute Cuisine) het opgebakken restje van gisteren. Een in de koekenpan opgebakken restje stamppot vinden we hier NOG veel lekkerder dan gewone stamppot. Jongste opperde daarom dat stamppot voortaan beter altijd de avond van te voren kan worden klaargemaakt. Dan is het koud en één dag oud, opbakken en smullen maar! Goed plan maar misschien haalt zo’n kliekje bij ons de volgende avond niet eens. Het smaakt namelijk als ontbijt of lunch ook niet verkeerd. Stamppot en zelfgebakken koekjes komen hier nooit aan bederven toe!

Nogmaals lente..

Nogmaals Lente.

Het  lage zonnetje schijnt nu rechtstreeks in m’n keukenkastjes. Het ging om een lage, lange kast met een werkblad die los tegen de muur staat.  Dat daar wat mee moest gebeuren wist ik natuurlijk al lang, maar nu vond ik ineens dat het echt niet langer kon zo. Ik haalde alles eruit, rolde een handdoekje op en begon op m’n knieën met poetsen. De onderste plank van dat kastje kan los, ik tilde m per ongeluk op en zag dat het daaronder pas echt een feestje was. Toen ik daar ook met een sopje overheen was geweest trok ik tenslotte het hele kastje maar eens van de muur af. Daar  lag  (onder andere..) een stekkerdoos met een heleboel snoeren eraan. Die konden ook wel lap en sop gebruiken. Daarna besloot ik de koelkast, die ernaast staat, ook maar eens van zijn plaats te trekken. Ahum. Laat ik daar maar niet te veel over zeggen, alleen dat ik daar eerst de stofzuiger op heb gezet, voordat ik aan het echte werk kon beginnen. Al met al was het maar een uurtje werk, dus waarom heb ik het eigenlijk zover laten komen? Het zijn hoeken waar ik niet dagelijks kijk, maar het is toch lekker dat het nu schoon is.

Lente.

Lente.

l.W.R. Wenckebach in ‘Texel’, uitgeverij Verkade 1927. foto khm.

Ook al is het soms nog koud en bewolkt, toch merk je dat alles anders is dan half december. Je kunt de lente al horen in de verte.

Lente doet iets met je en je wilt er iets mee doen. Zo gaat dat bij mij tenminste. Ik wil me er in onderdompelen en het in me opnemen. Ramen lappen, nieuwe schoenen of de natuur in!

Afgelopen weekend was het onverwacht warm en zonnig. Ik was in het waterwingebied, een stukje natuur aan de kust waar je alleen in mag met een kaart van ‘Het Zeeuwse Landschap’. Dit gebied is daarom zelfs op zondagmorgen nog stil en onbetreden.

Alsof je in een plaatje van Jan Voerman of Wenckebach uit een Verkade album rondloopt.

Ik kan bijna niet in woorden vangen hoe dat was.

Tere kleuren. Stilte.

Gedempte voetstappen. Zon en wind.

Een roffelende specht in de verte.

Het was de lente inademen, indrinken.

Totdat ik zelf lente was geworden.

Het vriest nu. Maar de lente woont nog steeds in mij.