Klooster.

Het klooster suddert nog een beetje na.  

Ik was bij de Norbertijnen in de abdij van Berne. De orde van de Norbertijnen probeert te leven vanuit twee pijlers: armoede en community. 

Eerst maar over de armoede. Toen ik de poort inliep (ik voelde me als die jongen uit de Mars reclame uit de jaren 90, maar ik had geen Mars, dus ik belde gewoon aan), zag ik daar nog niks van. Het gebouw is eeuwenoud, zit goed in de verf en ligt in mooie parkachtige tuin.

De armoede is dus niet meteen zichtbaar, maar ze is er wel.

Ze is te zien in de kleding van de vaste bewoners.  Die is van het soort: ‘nooit hoeven nadenken over wat je aantrekt en one size fits all’.

Daarnaast aan  de inrichting van de gastenkamers. Alle meubels kwamen overduidelijk van de kringloopwinkel. Sommige kamers waren verassend creatief en leuk ingericht. Die van mij was meer van het soort: “hier kunnen we nog wel wat neerzetten”. Maar het voldeed en ik voelde mij er in thuis.  Twee makkelijke stoelen, een bureau, een kast en een tafeltje. Meer heeft een mens niet nodig toch?

En tenslotte aan de maaltijden. Die doen denken aan de betere keuken van de jaren zestig. Voor wie dat heeft meegemaakt: geen pakjes en zakjes en voorgesneden groente. Dat is maar duur en ongezond. Geen exotische producten. Gewoon aardappels groente en een vleesvervanger of stukkie vlees. Van wat over is aardappelcroquetjes maken voor de zondag.  Als toetje yoghurt met wat fruit en een schepje suiker. Niet duur en je krijgt alles binnen wat je nodig hebt.

Voor de zondag iets met room, eiwit en Cointreau.  Handig, zo’n pij.